Work-in-progress: zelfbeeld

Nee, natuurlijk had ik niet gedacht dat ik er nu al was. Het nieuwe pakketje uitpakken, en voilá, de nieuwe Sandy op een presenteerblaadje: nieuw innerlijk, nieuw uiterlijk! Zo gaat dat natuurlijk niet. I know! Het blijft work-in-progress zullen we maar zeggen. Dat er veel veranderd én verbeterd is, daar valt wat mij betreft echt niet over te discussiëren. Maar het leven blijft een lijn met pieken en dalen. Een rivier met versnellingen, maar ook met wervelingen en draaikolkjes.

En ik was in zo’n stroomversnelling terecht gekomen, dreigde meegezogen te worden in zo’n – mij zeer bekend – draaikolkje. Dat is ook niet verwonderlijk. Er is ook veel gebeurd het laatste half jaar. Door mijn leerproces van de afgelopen jaren ben ik beter in staat die aanstaande werveling in het water te signaleren en weet ik dat het even tijd wordt om nu op de kant te klauteren en op adem te komen. Laat de rivier maar heel even verder gaan zonder mij, ik stap er snel genoeg weer in. En dan laat ik me weer meevoeren in de flow van die prachtige, druk bruisende en borrelende waterstroom vol levensenergie. Maar voor nu verkies ik even de kant, het ondiepe, waar ik gewoon kan staan en ik niet al watertrappelend moeite hoef te doen om mijn hoofd boven water te houden. Vanaf waar ik me nu bevind heb ik goed zicht op waar ik vandaan kom, waar ik het water ingegaan ben, waar de versnelling begon, welke richting ik heb gekozen en welke afslagen ik aan me voorbij heb laten gaan. En als ik de andere kant op kijk kan ik goed zien waar die rivier naartoe gaat, wat er voor me ligt. In de verte echter, zie ik ook veel bomen op het pad van de rivier waardoor het verdere loop van het water aan mijn oog onttrokken wordt. Tja, er liggen nog veel verrassingen in het vooruitzicht.

Het is goed dat ik me even naar de kant begeven heb. Ik ben namelijk best moe. Moe van wat er allemaal met me gebeurd is: alle emoties van de afgelopen tijd, alle ideeën die er door mijn hoofd gaan, de belangrijke keuzes die ik heb gemaakt en die ik nog zal moeten maken, de vele leuke inspirerende mensen die ik ontmoet heb en die me aan het denken gezet hebben, de leuke workshops en trainingen die ik sinds de zomer gevolgd heb, de (negatieve) energieën van anderen in mijn omgeving waarvoor ik me steeds slechter weet af te sluiten, de pijn in mijn rug die me nu al maanden teistert, de innerlijke strijd tussen alle verschillende Sandy’s, het vinden van een balans tussen wat ik “moet” doen (omdat het goed is voor mijzelf) en tegelijkertijd goed willen doen voor de mensen in mijn omgeving wie het zal raken, het proces van loslaten en afscheid nemen… pfff, de waslijst is oneindig. Geen wonder dat ik er even doorheen zit.

Het zat er dus wel al aan te komen… ik heb deze week diverse reacties gehoord in de trant van “geen wonder”, “ik had het eigenlijk al eerder verwacht” en “ik denk dat het even tijd is voor rust”. Maar wat me misschien wel het meest geraakt heeft deze week en waarvan ik ook wel geschrok-ken ben, is dat er nog wel het een en ander te sleutelen valt aan mijn zelfbeeld. Bij nader inzien eigenlijk helemaal geen verrassing,… het was te verwachten, toch? Want zo’n zelfbeeld wat 32 jaar nodig heeft gehad om zich te vormen, is écht niet van de één of de andere dag 180 graden om. Maar ik zat zo lekker op mijn roze wolk dat ik het idee had dat ik daar gewoon niet af te branden was, dat niet me nog kon deren. Ik voelde me daar heerlijk, was het zelfs al een beetje aan het inrichten: lekkere kussens, warme kaarsjes, leuke foto’s aan de muur. Maar de roze wolk is opgelost, ik ben er door heen gezakt, terug op de grond en wel “flat-on-my-face”.

En waardoor is dat zelfbeeld dan ineens weer zo actueel, zo’n issue? Door foto’s die ik afgelopen week van mezelf onder ogen kreeg. Recente foto’s, foto’s die de dag ervoor door een fantastische fotografe gemaakt waren in kleding die speciaal voor me uitgezocht was door een prachtige styliste.

Ik was door Marjolein Bos van Stijlmagazine (www.stijlmagazine.nl) uitgenodigd voor de 1=3 fotoshoot voor de november editie van haar inspirerende online magazine (ken je het nog niet? Meld je aan via de link, zodat je maandelijks kunt genieten van al het moois in dit blad!).

Een paar weken geleden kondigde zij me aan als het model voor de volgende maand: “mooi vol en trots op haar rondingen”. Op dat moment was ik dat ook,… TROTS! Trots op wat ik al bereikt heb, de enorme persoonlijke groei die ik de laatste jaren doorgemaakt heb. Trots op de 17 kilo die ik sinds deze zomer kwijt ben, en nog trotser op de – in totaal – 57 kilo die ik al verloren ben. Trots dat ik – ondanks alle dipjes (nou ja, sommige wat groter dan andere) – altijd door ben gegaan, dat ik het er nooit bij heb laten zitten, dat ik bijna continu aan mezelf ben blijven werken.

Ik voel me al zoveel beter, maar mijn lichaam beschouw ik eerlijk gezegd nog steeds als mijn ergste vijand. De fotoshoot, hoe leuk ook, was écht ruim 2 uur uit-mijn-comfortzone. Toch had ik er heel bewust voor gekozen om deze shoot te doen. Niet geheel onbelangrijk, was ik uiteraard heel be-nieuwd wat voor kleding Marjolein, als styliste, voor mij uit zou kiezen. Mijn kast hangt momenteel vol met kleding die me te groot is. Maandelijks shop ik wat basics bij elkaar die ik goed kan combineren, zodat ik niet al te veel geld hoef uit te geven in de periode dat ik in zo’n tussenmaat zit. Want er breekt een nieuw tijdperk voor me aan, een tijdperk waarin ik weer in de “gewone” winkel kleding zal kunnen kopen, zij het nog steeds één van de grotere maten, maar toch! Geen Ulla Popken, Hennes & Mauritz BB en Miss Etam Plus meer voor mij.

Maar ik ging ook graag op de uitnodiging van Marjolein in, om een aantal mooie foto’s van mezelf (de laatste versie van Sandy) in VOL ornaat, aan de muur te hebben. Ik had tijdens de NLP Practitioner opleiding al voor de camera van Spiley fotografe (www.spiley.com) Petra van Vliet mogen staan en dat zij de foto’s zou maken stelde me gerust. Ik was namelijk superblij met de foto’s die zij in september van mij gemaakt had. Ik kon toen zonder enige vorm van kritiek naar de Sandy op die foto’s kijken. Ik vond ze prachtig, ik vond mezelf prachtig! En niet alleen die van mijzelf. Alle foto’s die Petra die dag had gemaakt waren buitengewoon mooi. Iedereen straalde, iedereen keek helder uit zijn of haar ogen. Mijn kritische oog was verdwenen. Ik had geen kritiek, ik had geen commentaar, ik zag geen verbeterpunten: ik zag alleen maar 12 (ja, Robbert, tel maar na!) mooie mensen! Wat een geschenk om eindelijk niet meer als vanzelf te oordelen op wat er (vanuit mijn wereldbeeld) “fout” is of niet zou kloppen, maar om me te kunnen concentreren op het mooie, het prachtige, het unieke van ieder mens.

Ik heb dat een tijd lang vastgehouden. Zag alleen maar mooie mensen om me heen. Zag alleen maar mooie Sandy’s als ik ’s ochtends in de spiegel keek. Ik moet daar wel een kleine aantekening maken: die Sandy’s hebben wel altijd kleding aan, of bekijken alleen hun gezicht in de badkamerspiegel. Die Sandy’s zijn blij met hoe ze er uit zien. Zodra de kleren uit zijn, is het echter een ander verhaal. Dan komt kritische Sandy even een kijkje nemen en fluistert ze in mijn oor: “Het hangt wel allemaal, hè?” of “Je zit lekker ruim in je vel, tante!”. Of deze dan, die doet het ook altijd goed: “Niet echt strak hè, je lijkt wel een plumpudding!”.

Kritische Sandy was ook bij de fotoshoot aanwezig vorige week. Van te voren wees ze me er al op dat de kans groot was dat die shoot helemaal niet door zou gaan. De kleding die Marjolein voor me zou hebben, zou vast en zeker te klein zijn. En zo ging ik al redelijk nerveus van huis. Met kritische Sandy op mijn schouder.

De kleren pasten, natuurlijk! Ik had mijn maten toch opgegeven? Ik had toch net 2 broeken in maat 46 gekocht, weer een maat kleiner dan de maand ervoor. Waarom zouden de kleren die Marjolein gekozen had dan niet passen? Duh! En zo was ik in staat om kritische Sandy buiten de deur te zetten, en te genieten van de aandacht, van het goede gezelschap en de warme sfeer die Marjolein en Petra creëerden. Maar die knoop in mijn maag bleef. Zouden deze foto’s wel magazine-waardig zijn? Straks zou Marjolein nog snel op zoek moeten naar een ander model, voor een nieuwe shoot voor de uitgave van deze maand.

Dezelfde avond ontving ik al per e-mail een selectie foto’s van Petra. En waar ze zo snel weer vandaan kwam, geen flauw idee,… maar daar was kritische Sandy weer, over mijn schouder meekijkend naar de diavoorstelling van de fotoshoot. Er nu met een neutrale blik naar kijken was onmogelijk. Kritische Sandy had de overhand genomen en kwam met een stortvloed aan commentaar, op- en aanmerkingen en haar welgemeende kritiek.

Twijfel sloeg weer toe. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen? Was dit wat ik wilde bereiken met deze shoot? Nee, natuurlijk niet! Dus waarom wilde ik aan deze shoot meewerken? Ik wilde dit doen omdat ik aan de wereld wil laten zien dat ik met recht trots ben op wat ik al bereikt hebt: van maat 62 naar maat 46! Ik wilde laten zien dat ik wellicht, net als het gros van de bevolking, niet voldoe aan het door de modewereld en de media gepromote schoonheidsideaal, maar dat dat nog niet betekent dat ik dan ook lelijk ben. Of dat jij lelijk bent! Ik wilde laten zien dat ik mooi ben, alle facetten van Sandy, niet alleen mijn gezicht, gewoon alles, van top tot teen. En het belangrijkste: dat ik heel hard werk aan het verbeteren van mijn zelfbeeld. Dat dat misschien nog niet zo makkelijk is, spreekt voor zich, maar ik wil de wereld zo graag laten weten dat zoiets wel degelijk mogelijk is! Als anderen het kunnen, dan kan ik het ook. En als ik het kan, dan betekent dat, dat jij het ook kunt. Wij zijn allemaal zo uniek, hebben allen zoveel moois te bieden. Laten we ons alsjeblieft niet leiden door wat we op tv zien of in de bladen lezen, of door wat anderen ooit over ons of tegen ons gezegd hebben, laten we dat wat een enkeling vindt ook vooral niet als waarheid aannemen, en laten we onszelf met respect en liefde bekijken. Dat gun ik iedereen! En daar wordt iedereen, mijns inziens, beter van!

Lieve Petra en Marjolein, ik vertrouw op jullie deskundigheid. Beiden hebben jullie als missie om mensen te laten stralen en zich goed te laten voelen over zichzelf. De foto’s zijn prachtig geworden (daar zijn alle andere Sandy’s het over eens), en ik weet dat de mooiste en beste foto’s in het Stijlmagazine zullen belanden. Ik kijk er – in (gezonde) spanning – naar uit! Dank jullie wel voor een bijzondere middag, vol inzichten, vol liefde!