“En dan begint het pas echt…”, zei Robbert keer op keer tijdens de NLP blokken verdeeld over afgelopen zomer. Hij doelde op maandag 27 september, vandaag 1 week geleden. Nooit had ik de impact van de opleiding NLP… en meer kunnen inschatten toen ik er in april mee begon. Uiteraard hoopte ik dat het me iets op zou leveren, toen ik mij - na het bijwonen van de workshop in maart - inschreef voor de opleiding. Maar het is nú al zo veel meer dan ik had verwacht… ik kan het soms gewoonweg niet bevatten.
Vanaf het vierde blok, eind augustus, raakte alles in een stroomversnelling. Tijdens de zomerstop had ik aardig wat gelezen over NLP en ik merkte dat het langzaam maar zeker mijn nieuwe natuur begon te worden, om het leven vanuit een andere invalshoek te bekijken. Herkaderen werd steeds makkelijker, ik was er eindelijk weer in geslaagd om gewicht te verliezen door het duidelijk formuleren van mijn doelstellingen, en ik werd me steeds bewuster van wat voor mooi mens ik eigenlijk ben. Blok 4, het “uit-je-comfortzone” blok, was een behoorlijk heftig weekend met heel veel nieuwe inzichten. Er werd me keer op keer een spiegel voorgehouden, maar ik voelde me voornamelijk veel sterker, zekerder en krachtiger.
Twee weken na het 4de blok NLP… en meer had ik een “Smart & Sexy” feel good gesprek met de mooie Lisa Portengen. Zij kreeg uit me, wat ik nog niet eerder tegen anderen had gezegd, namelijk dat wat ik op zakelijk, professioneel vlak wenste te bereiken. Dat ik erover dacht om van carrière te veranderen, dat wisten sommige mensen in mijn omgeving wel. Maar dat het, in de ogen van anderen, een ietwat drastische career move zou zijn, was wellicht wel onverwachts voor velen. Voor mijzelf was het niets nieuws… het was 6 jaar geleden ook al door mijn hoofd gegaan toen ik met een burnout bij mijn eerste coach ooit, Suzanne Unck, terecht kwam. Ik ging naar huis met mappen informatie over het mogelijk coach worden, maar het verdween in de kast en na een periode van 4 maanden was ik weer volledig gereïntegreerd in het bedrijf waar ik werkte, in een nieuwe – voor mij gecreëerde – functie. Tijdens mijn loopbaan daarna ben ik nog regelmatig gecoacht, onder andere door de fantastische Betty Schouten, en telkens sluimerde het idee om ooit zelf te coachen achter in mijn hoofd. Weliswaar verhuld in een dikke pak nevel. Lisa kreeg het weer naar boven.
En nu dan? Waar moet in hemelsnaam beginnen? Moet ik weer naar school, weer studeren? Wil ik een algemene coach worden, of me specialiseren in gewichtsproblemen? Kan ik dat financieel redden? Hoe ga ik dat financieel bolwerken? Zeg ik meteen mijn baan op, of zijn er andere mogelijkheden? Zal ik gaan freelancen of als ZZP-er aan de slag gaan? Letterlijk honderden vragen zijn de laatste 3 weken (want ja, over zo’n korte periode hebben we het) door mijn hoofd geschoten… Maar de belangrijkste vragen zijn de volgende: kan ik dit wel? En wie ben ik om mensen met gewichtsproblemen te gaan coachen op dit moment in mijn leven, als ik zelf nog niet eens ben waar ik zijn wil?
Heel veel killer questions, waarmee ik mezelf een tijd lang tegengehouden heb om te doen wat ik wil en daarmee heb ik mezelf tekort gedaan. Er is nog een beetje twijfel en een zekere mate van onzekerheid, maar ik heb afgelopen week wel een aantal stappen genomen om toch die career move te realiseren in de nabije toekomst. Ik heb onder andere afgelopen donderdag een gesprek met mijn managers gehad waarin ik over mijn plannen verteld heb en heb hen laten weten dat mijn bootje een andere kant uitvaart. Na het gesprek begrijpen zij nu ook dat er een tijd komt waarin ik volledig in mijn eigen bootje zal stappen in plaats van te blijven balanceren met één been in het ene bootje (hun bootje) en het andere been in het andere (mijn eigen bootje!). Ik kies namelijk voor het mijne!
Na een heftig NLP weekend met veel positieve emoties en nieuwe inzichten was ik zondagavond op een roze wolk neergestreken, waarvan ik voorlopig niet van plan was af te komen. Maandag is als een waas langs me voorbij gaan en dinsdag werd een nog mooiere dag. Dat laatste was kennelijk op mijn gezicht af te lezen. Toen ik ’s avonds naar salsa les ging, sprak een meisje van een jaar of 10 me aan op straat. Eerst hoorde ik niet wat ze zei (ik was immers niet op aarde!), maar toen ik me naar haar omdraaide riep ze “Zo hé, u bent vrolijk vandaag!”. En inderdaad, ik was niet te stuiten dinsdagavond. Woensdag kwam het keerpunt en werd ik door meerdere mensen van mijn wolk afgetrapt. Correctie: ik liet me eraf trappen. Twijfel sloeg weer toe, als ook onzekerheid. En onderhuids broeide er nog iets anders: ik zag vreselijk op tegen het gesprek dat ik met mijn bazen wilde hebben. Ik voelde hoe mijn spieren zich meer en meer aanspanden, in mijn gezicht, mijn nek, mijn schouders, mijn rug. Na 2 nachten slecht geslapen te hebben, nam ik donderdag de beslissing om het gesprek aan te gaan. Het gesprek viel me 100% mee, maar we hebben nog een lange weg te gaan en nog veel te bespreken voordat ik weg kan, voordat ik weg wil gaan. Niet alleen omdat ik zelf nog heel veel te doen heb, te plannen en te concretiseren, maar ook omdat ik niet van de één op de andere dag ontslag wil en kan nemen.
Alsof dat nog niet genoeg was, was deze week ook nog eens heftig op een ander vlak. Sommige vriendschappen kwamen ineens in een heel ander daglicht te staan. Deels door de verandering die ik doorgemaakt heb, deels door verandering bij de ander. Eén vriendin gaf me vorige week in een hele lieve e-mail aan dat ze me – door het lezen van mijn blogs – beter was gaan begrijpen. Ze begreep nooit waarom ik zo hard voor mezelf was, zo negatief. Ze gaf aan dat het niet makkelijk was om het me te vragen, hoe dat zo kwam. En dat begrijp ik heel goed. Ik schreef al eens eerder in een blog dat ik mezelf niet zo leuk vond de laatste jaren en ik kan me goed kon voorstellen dat het moeilijk was voor anderen om daar doorheen te prikken en met me te praten. Ik stond er inderdaad ook niet voor open. Telkens als iemand wél een poging deed, of het nu een vriendin, mijn ouders, een psycholoog, coach of artsen waren, ik schoot telkens weer in de verdediging. Ik voelde me aangevallen en niet begrepen en heel alleen op de wereld. Ik trok me steeds meer terug, zowel zakelijk als privé. Het liefst was ik alleen… zonder kritiek van anderen. Ik cijferde mezelf weg en leerde mezelf aan om vooral niet te veel te laten zien van mezelf. Ik werd een onopvallend, nietszeggend muisje. Die periode was niet makkelijk, niet voor mij en ook zeker niet voor de mensen om me heen die van me houden.
Zo blij als ik was met de mooie e-mail van Susanne, zo rauw en onverwachts viel er iets anders op mijn dak, een regelrechte domper. Een andere vriendin gaf afgelopen zaterdag juist aan, dat ze onze vriendschap op een laag pitje wilde zetten. Zij vindt dat de vriendschap momenteel niet soepel verloopt (en dat klopt) en heeft er nu geen goed gevoel bij. Ze vertelde me dat ze niet de vriendin voor mij kon zijn, die ik wilde, die ik nodig had… dat zij mij niet kon geven wat ik – volgens haar – wilde. Ik wil en kan hier nu niet te veel over uitweiden, of überhaupt maar aan denken, maar het klopt dat we andere ideeën hebben over vriendschap. En dat we andere wensen en behoeften hebben. En hoe jammer ik het ook vind, het is misschien inderdaad beter zo. Maar toch blijft het voor mij een hele drastische beslissing om zo’n lange vriendschap in de koelkast te parkeren. En ik heb er veel moeite mee.
Maar een derde vriendschap, tot slot, is de laatste tijd alleen maar intenser en mooier geworden. Erzsi heeft mijn ontwikkelingsproces van heel dichtbij meegemaakt. In maart gingen we samen naar de workshop NLP… en meer en zij is tijdens mijn opleiding continu mijn klankbord, mijn luisterend oor, steun en toeverlaat geweest in deze hectische, mooie, intense maar ook niet altijd makkelijke periode. Zij was er altijd voor me, ik kon haar altijd bellen. Ik moet hier wel bij vermelden, dat ik dat alleen nog niet deed. Hulp vragen vind ik namelijk niet zo makkelijk. Tot gisteren… toen heb ik eindelijk huilend de telefoon gepakt en haar om hulp gevraagd, gezegd dat ik haar nodig had, en mijn verhaal even aan haar kunnen doen. Na bijna een uur met haar over de telefoon gepraat te hebben, kreeg ik vervolgens nog eens een smsje met nog meer lieve woorden die me enorm steunden. Erz, ik weet zeker dat je dit leest: dank je wel! Je bent een lieverd!
En zo is het dus inderdaad begonnen… het begin van een nieuwe Sandy, van een nieuw leven, van heel veel nieuwe andere dingen. Robbert mailde van de week “het leven is geen flatliner, het zit vol ups en downs”. En hij heeft gelijk… Zelf vergelijk ik momenteel mijn leven met een rollercoaster, een achtbaan. Omdat het soms zó hard gaat, en er soms zo onverwachts en snoeihard iets op mijn weg komt, dat ik er deze week ook wel eens misselijk van geworden ben. Ik weet echter dat het goed komt… ik ben er namelijk in geslaagd om op de 2 dieptepunten deze week niet naar de chocolade, chips, koekjes of patat met mayo te grijpen! In tegendeel zelfs! De drang om het niet te doen en de focus op de mooie en goede dingen die me wel gelukt waren, waren zo sterk dat ik mezelf – met recht mag ik wel zeggen – zojuist een schouderklopje heb gegeven! Ik ben de eerste week prima doorgekomen,... al zeg ik het zelf!
