Ook deze week werd ik, tijdens een workshop Enneagram, weer eens geconfronteerd met hoe vaak en hoe lang ik mezelf weggecijferd heb. Goed, het is een stuk minder geworden de laatste tijd, maar ik moet er nog wel steeds moeite voor doen om mezelf niet over te slaan, om mijn mening ook te delen, om aan mezelf te denken, om wat goed voor mij is boven het belang van anderen te stellen, …
Het eerste weekend van juni heeft hierin veel verandering gebracht. Het was het 2de blok van de NLP-opleiding die ik volgde. Die vrijdag deelden we allen wat we van het vorige blok geleerd hadden, en hoe we daarmee in de praktijk aan de gang gegaan waren. Onzeker vertelde ik hoe ik was gaan mindmappen.
Na het 1ste blok was ik namelijk 2 weken naar Cuba gegaan met een singlesreis. Op Schiphol zagen we elkaar allemaal voor het eerst. Toen ik arriveerde ging ik het rondje af en stelde ik me aan een ieder in de kring voor, werkend met de HEMA-methode die ik tijdens het vorige NLP-blok geleerd had. Bij elke volgende persoon die aankwam, kon ik de namen in mijn hoofd herhalen terwijl diegene de cirkel rondging om zich voor te stellen. Zo’n 18 uur later settelde ik me, doodmoe, op mijn ietwat simpele hotelkamer in Hotel Ambos Mundos, Havana. Hoe moe ik ook was, ik pakte eerst mijn notitieblok om de 26 namen (reisleider, chauffeur en 24 deelnemers) op te schrijven die ik die dag geleerd had. Ook al was ik al ruim 24 uur op en was ik echt bekaf, ik kwam aardig ver: in vrij korte tijd had ik 25 namen op papier staan met in sommige gevallen ook al aanvullende informatie als leeftijd, woonplaats en beroep. Maar wat ik ook deed, ik kwam niet op die 26ste naam. Licht geïrriteerd ben ik uiteindelijk gaan slapen, we zouden morgen een druk programma hebben. Tijdens de stadswandeling de volgende dag nam ik iedereen goed in me op, en dacht ik telkens bij mezelf “nee, jou heb ik al, jij staat er al tussen”. Het duurde 3 dagen, we waren inmiddels aangekomen in Soroa, eer ik me realiseerde dat ik óók deel uitmaak van die groep, van die 24 deelnemers. Ikzelf was de 26ste persoon! Ik zag iedereen om me heen, maar vergat mijzelf. En het had 3 dagen geduurd voordat ik daar achter gekomen was. Au! Pijnlijk moment.
De dag nadat ik deze ervaring gedeeld had met de groep, begeleidde mijn mastermind Jolanda, me door mijn – zoals wij het gedoopt hebben – missiepad. Een krachtige NLP strategie om je missie bloot te leggen en te ontdekken waar jouw passie ligt, wat jouw doelstelling is op dit moment, of in jouw leven. We waren er op uit getrokken met 6 A4tjes waarop de volgende steekwoorden geschreven stonden: omgeving, gedrag, vaardigheden, waarden & overtuigingen, identiteit en missie. We legden de A4tjes in het gras en we gingen op zoek naar mijn missie. Met enige aarzeling stapte ik op het eerste blaadje “omgeving”, me realiserend dat dit missiepad wel eens heel wat teweeg zou kunnen brengen. Jolanda praatte me er rustig doorheen, af en toe gadegeslagen door trainers Robbert en Christa. Stap voor stap bepaalde ik, met behulp van Jolanda, in welke omgeving ik het liefst ben, met welke mensen, van welk gedrag ik de meeste energie krijg, waar ik goed in ben, enz. enz. Bij “waarden & overtuigingen” gingen we echter in sneltreinvaart de diepte in. Zonder al te lang aarzelen deelde ik Jolanda mee dat mijn belangrijkste waarden waren dat ik anderen behandelde zoals ik zelf behandeld wilde worden en dat ik mijn naaste lief heb zoals mijzelf. We vervolgden naar de stap identiteit, waar toch veel onduidelijkheid bleek te zitten, want wie is in hemelsnaam Sandy? Ik had het niet duidelijk op een rijtje… probeer ik hier niet al jaren achter te komen? Wie ben ik?
Identiteit raakte vervlochten met missie… iets wat de meeste NLP opleidingen niet tijdens de Practitioner maar tijdens de Master behandelen. Bij identiteit was onder andere ter sprake gekomen dat ik een tijd lang op mijn werk “Überbitch” genoemd werd. Hoewel mijn collega’s nu overigens zeggen dat het maar een grapje was, een dolletje en niet serieus, voelde het voor mij niet zo. De titel of het stempel “Überbitch” was namelijk iets waar ik me totaal niet mee kon identificeren, maar wat ik nu wel kan begrijpen. Ik heb het al eens eerder geschreven: ik ben lange tijd niet heel leuk geweest voor mijn omgeving, laat staan voor mezelf. Dus na lang stoeien met de lange zinnen die ik, al staande op het A4tje “missie” had uitgekraamd en na verder verfijnen werd mijn missie “SANDY=LIEF”. In de breedste zin van het woord uiteraard. Maar waar ik als eerste aan zou werken was lief te zijn voor mijzelf. Dat was wat écht belangrijk voor mij was.
Dat geconstateerd hebbende, liep ik mijn missiepad weer terug om te controleren of de identiteit die ik mezelf toebedacht had, deze missie wel ondersteunde en hoe mijn “waarden en overtuigingen” welke ik zonder twijfel op de heenweg meegedeeld had in dit plaatje pasten. Niet dus! Ik kan het niet anders omschrijven dan dat er op dat moment echt iets uit de hemel op mijn schouders viel, alsof ik een halve meter de grond ingeboord werd… Vallende kwartjes zijn er niks bij! Dit geval woog voor mijn gevoel minstens 1000 kg. Het was een krachtig moment. Een hard, maar leerzaam inzicht. Hoezo waren twee van mijn waarden “heb een ander lief als jezelf” en “behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden”? Hoe kwam ik daar in hemelsnaam bij? Het verklaarde een hoop in ieder geval. Natuurlijk ben ik niet leuk voor mijn omgeving… ik was immers helemaal niet leuk voor mijzelf. Ik behandelde mezelf respectloos, was vaak heel boos op mijzelf, zorgde niet goed voor mijn lichaam en vond dat mijn bestaan waardeloos en nutteloos was. Het moment was zo intens, zo heftig. Het zware blok viel van mijn schouders, en daarmee ook een grote last. Ik liet los. En dat uitte zich in een fikse huilbui.
Het huilen maakte uiteindelijk plaats voor vastberadenheid, voor moed, voor kracht. Hier zou het stoppen, dit kon écht niet langer. Dit wilde ik niet langer. Dit was één van de redenen waarom ik NLP was gaan doen, dus nu zou ik er ook uit halen wat er in zat. Genoeg hulpbronnen had ik nu tot mijn beschikking. Langzaam maar zeker zou ik, vanaf dat moment, “SANDY=LIEF” gaan integreren in mijn leven.
We zijn nu nog geen 5 maanden verder. Zoals ik in de eerste alinea schreef, moet ik er echt nog wel moeite voor doen om mezelf vaker op de eerste plaats te zetten. Het is nog niet zo makkelijk, maar ik werk er hard aan. Ik leef meer vanuit mijn hart, vanuit mijn gevoel, kwetsbaar en met een open mind. Ik meen hierdoor toegankelijker voor de mensen om me heen te zijn geworden. Mensen benaderen mij op een andere manier, omdat ik hen op een andere manier behandel. De waarden en overtuigingen waar ik zoveel waarde aan hecht, breng ik nu echt in praktijk.
Het is allemaal een kwestie van balans, van evenwicht. En met mijn hart open, en het muurtje neer lijk ik beter in staat dat te bewerkstelligen. Het was een groot en vooral zwaar kwartje, die prachtige zaterdag in juni, maar wat prijs ik me gelukkig dat ‘ie viel op het moment dat ‘ie viel.
