I've killed that fat bitch!!!

Maandagochtend, half 6. Na een heel onrustige en korte nacht, met maar weinig slaap, kan ik eigenlijk maar één ding: schrijven! Ja inderdaad, een deel van mij zou graag weer in bed kruipen en nog even 2 uurtjes slaap pakken. Maar er overheerst iets anders. Er moet het een en ander uit mijn systeem. Ik heb het gevoel dat ik uit elkaar knap als ik dat niet doe. Ik had nooit kunnen bedenken dat schrijven dé manier zou zijn voor mij om dit te doen. Sterker nog, ik had nooit gedacht dat ik zo sterk de behoefte zou hebben om dit met anderen te delen.

Afgelopen weekend was de meest intense, mooiste, krachtigste, meest heldere en liefdevolle ervaring uit mijn leven! Woorden zijn ontoereikend. Hoe zet ik dit in hemelsnaam op papier, met alle emoties en gevoelens die zich op dit moment in mijn lichaam manifesteren?

Gisteren was het “graduation day” van de NLP… en meer opleiding die ik het afgelopen half jaar gevolgd heb. Met prachtige, voor mij nog niet nader te herhalen woorden, heb ik aan het eind van de dag mijn certificaat NLP Practitioner in ontvangst mogen nemen. Die heb ik niet zonder slag of stoot gekregen. Ik heb het afgelopen half jaar echt alles gegeven en heel hard gewerkt om deze opleiding met goed gevolg af te ronden. En voor het eerst in mijn leven niet voor dat papiertje. Niet voor dat certificaat. Leuk voor de buitenwereld, waardeloos voor mij. Waardeloos omdat zo’n A4-tje niet in de verste verte kan beschrijven hoe veel ik geleerd heb, hoe ik gegroeid ben en welke ontwikkeling ik doorgemaakt heb. Meer ontwikkeling en meer groei dan na 6 jaar VWO, een jaar buitenland, 4 jaar HBO en nog een haast ontelbaar rijtje andere trainingen en opleidingen die ik in mijn relatief korte leven doorlopen heb. De pakweg 10 diploma’s in mijn bezit (en nee, ik tel geen zwemdiploma’s of veterstrikdiploma’s mee) kunnen wat mij betreft regelrecht de prullenbak in. Die diploma’s zijn nog waardelozer gebleken. (Kloennk! Nieuw inzicht, wat gisteren een aantal vrienden me hebben proberen bij te brengen! Lieverds, hij is geland nu! Waar een beetje schrijven al niet goed voor is?!)

Ik had niet verwacht dat er dit weekend nog zo veel kwartjes zouden vallen, dat ik nog zo veel inzichten zou krijgen, dat er nog zoveel meer uit de opleiding gehaald zou kunnen worden. Maar het is net alsof het smalle gedeelte van een zandloper ineens veel wijder is geworden. En dat het zand, wat zich nog bovenin bevond, met een noodgang naar beneden gelazerd is dit weekend. Sluizen open, hek van de dam, connecting the dots … genoeg metaforen!

Zaterdagavond kreeg ik ineens een ingeving. Een drang om iets te doen. Een dringende behoefte die ik, met moeite, nog tot zondagmiddag heb weten te beheersen. Het was tijd om voor eens en voor altijd met mijn verleden te rekenen. En dat had ik thuis kunnen doen, die avond, alleen… hoewel, er was geen hamer in huis. Ik koos er echter voor om dat met de 12 mensen met wie ik zo’n intense, mooie band heb gekregen sinds april, te delen. Hoe verder de tijd vorderde, hoe nodiger ik het vond om dat op dat moment te doen. De gelegenheid was, al zeg ik het zelf, perfect! Ik was er klaar voor!

Want op de vraag van Robbert, hoe ik vanaf nu dat verschil dan zou gaan maken, wat mijn commitment aan mijzelf was voor de toekomst, kon ik alleen maar antwoorden met de actie die ik toen genomen heb: het beeldje van de dikke vrouw aan diggelen slaan! Het beeldje dat gepromoot is door artsen, verpleegkundigen en “lotgenoten” (excusez le mot, maar wat een KUTwoord) als steuntje in de rug. Ik kook van binnen, ik ben zo ongelooflijk kwaad om dit beeldje, op dit beeldje en alles wat het vertegenwoordigt. Dit beeldje dat staat voor “away from” in plaats van “towards to”. De dame die het heeft ontworpen en laten maken moedigde mij, en vele anderen, aan om het in het zicht te zetten, op je dressoir of naast de tv. Zodat je elke dag tegen jezelf zou kunnen zeggen “Zo nooit meer!” Tot mijn schrik stond het niet op die plekken. Na een zoektocht van een klein kwartier, bleek dat ik het zelfs naar mijn slaapkamer had verhuisd, zodat het lekker de hele nacht de tijd had om op mijn onderbewuste in te werken. Het zat inderdaad in mijn hele systeem. Elke vezel, elk gevoel in mijn lijf was alleen nog maar bezig met “away from”. Feit is dat ik al héél lang “away from” ben, maar ik kwam nauwelijks dichter bij mijn doel. Het beeldje stond symbool voor de oude Sandy, de Sandy die gefocust was op “away from”. De nieuwe Sandy, of liever gezegd de echte Sandy heeft haar focus op de toekomst gericht. En daarbij past het beeldje van de dikke vrouw niet meer! Dus ze moest eraan. Voor de hele groep heb ik afgerekend met “the fat bitch”. Begeleid door wat oerkreten heb ik er met een grote hamer op los geslagen totdat er niet veel meer van over was, onder het bemoedigende geroep van de lieve groep mensen om heen. Het volgende zegt genoeg: “You go girl, you killed the fat bitch!!!”

Zondag 26 september 2010 was een prachtige dag. Het was de dag waarop de vervroegde release Sandy 4.2 uit kwam. Het was een dankbare dag vol met complimenten voor elkaar, vol liefde en kwetsbaarheid en ongelooflijk veel mooie warme energie. Ik heb zo specifiek als ik maar kon iedereen bedankt. Een gedeelte uit de brief die ik aan Robbert schreef wil ik tot slot met jullie delen:

En terwijl ik dit schrijf, dit dankwoord aan jou, is er een grote spiegel met een prachtige, zilveren ornamentenlijst in mijn beeld geschoven. Zo één die ik graag zou willen hebben. Een spiegel waarin ik mijzelf helemaal kan zien, in vol ornaat, van top tot teen. Want al is mijn dank aan jou nog zo groot, ik kies er op dit moment ook voor om mezelf dankbaar te zijn. Ik heb in maart voor jou gekozen, maar belangrijker nog is dat ik in maart voor mezelf heb gekozen. Alles waarvoor ik jou dankbaar ben, alles wat ik in deze brief opgekrabbeld heb, ben ik mijzelf dankbaar! Het is het mooiste cadeau dat ik me ooit had kunnen schenken, dus…

Bedankt Sandy! Dank je wel!

The Power of Joy...

De laatste tijd betrap ik mezelf er geregeld op dat er een grote glimlach op mijn gezicht staat, een grijns van oor tot oor. Zo maar, uit het niets, haast vanzelf, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Als ik in de auto met Melissa Etheridge mee zit te zingen, als ik naar de sportschool fiets, als ik door de stad loop, als ik vanachter mijn bureau naar buiten tuur,...

Afgelopen woensdag kreeg ik een compliment van Christa, die zei dat ik er goed uitzag. Ze vroeg me waardoor het kwam dat het zo lekker gaat, of ik me wel bewust was waarom ik me zo goed voel? In eerste instantie antwoordde ik dat ik het niet wist. Uiteraard werd ik door haar op scherpe wijze van repliek gediend, zoals ik dat van Christa kan verwachten: “Dat is dan knap stom!”. Kloenk! Zo, die kwam even binnen. Nee, inderdaad, … dat is niet heel slim van me.

Want hoe handig is het, om te weten wat je gelukkig maakt? Om te weten waardoor je je lekker voelt? En daaraan gekoppeld, hoe nuttig is het om te weten welke dingen je ongelukkig maken? De rest van de week ben ik bewuster gaan letten op de dingen die me kennelijk gelukkig(er) maken. Waar zit het hem nu in dat ik me af en toe écht gelukkig voel? En hoe komt het dat ik nu gelukkiger ben dan ik in lange tijd ben geweest?

Tijd voor een lijstje dus. Een lijstje wat ik er bij kan pakken, als het minder dreigt te gaan, een lijstje wat ook alleen maar langer kan en mag worden. Een uitgebreid “hier-word-ik-blij-van” lijstje.

Om te beginnen heeft mijn huidige missie, welke ik in juni tot mijn prioriteit bestempeld heb, voor een groot deel bijgedragen aan dit geluk. “SANDY = LIEF” is de krachtigste missie die ik mezelf had kunnen schenken. Veel van wat ik doe tegenwoordig, wordt tegen deze missie aangehouden en afgewogen. Soms doe ik nog dingen die niet zo lief zijn voor SANDY, maar de meeste dingen waar ik op dit moment mee bezig ben, zijn allemaal verbonden aan het thema “SANDY = LIEF”.

Un corpo sano

“SANDY = LIEF” is een missie die ik zo ruim mogelijk neem. In de eerste plaats heeft dat met liefde en zorg voor mijn lichaam te maken. Dat was nog niet zo makkelijk. Al mijn hele leven lang heb ik een “haat-liefde” verhouding met mijn lichaam en ik ben er ook zeker niet altijd lief voor geweest. Ik heb mijn lichaam meerdere keren gedurende langere perioden in mijn leven misbruikt, en geweld aan gedaan. Littekens zullen mij me daar mijn hele leven aan herinneren.

De manier waarop ik met mijn lichaam omging, kon zo niet door gaan. Ik wil een gezond lichaam, een lichaam dat nog jaren mee kan gaan. Dat fit is. Dat niet aan alle kanten kraakt. En dat ook ooit nog eens in staat zal een kind ter wereld te brengen.

Gekoppeld aan mijn missie, en door het stellen van een specifiek doel (namelijk, dat ik op 31 december van dit jaar minder dan 100 kilo weeg) heb ik eindelijk de kracht weer gevonden om beter en gezonder te gaan eten. Dat is tenslotte lief voor het lichaam van SANDY. Sinds ik hiermee begon, begin juli, ben ik bijna 12 kilo afgevallen. Met elke pond, met elke kilo, werd bevestigd dat ik dit kan. Dat het een haalbaar doel is. Langzaam maar zeker maakt de twijfel en onzekerheid plaats voor kracht, focus en hernieuwd vertrouwen in mijzelf. Het gaat me goed af, en mijn andere manier van (omgaan met) eten begint zich als een nieuwe natuur in me te nestelen. Bovendien heb ik inmiddels mijn doel bijgeschaafd: op 31/12/2010 weeg ik namelijk tussen de 80 en 89,5 kg.

Maar ook op andere gebieden besteed ik aandacht aan mijn lichaam. Ik beweeg meer: ik ga weer naar de sportschool en ik ben op salsales gegaan. Ik heb me, samen met mijn moeder en schoonzusje, een dag heerlijk laten verwennen in een beautyfarm en ben voor het eerst in mijn leven naar een schoonheidsspecialiste geweest. Ik heb bij een fysiotherapeut aangeklopt om me te helpen met mijn rugklachten. Ja, ik heb de spreekwoordelijke koe bij de horens gevat en wordt met de dag liever voor mijn lichaam, en dus voor SANDY.

Dit is echter maar een deel waarom ik me zo lekker voel nu. Desalniettemin, is het wel de kickstart geweest. Want doordat er elke week weer een pond of een kilo af was, ging ik steeds meer en meer in mezelf geloven. Ik werd (en word) met de week krachtiger en sterker. Ik ben opgeslokt in een  positieve flow, waarbij het momenteel lijkt alsof ik in een stroomversnelling terecht ben gekomen.

Una mente sana

Mijn “SANDY = LIEF” missie heeft me ook in staat gesteld om dingen los te laten. Om niet meer zo veel te moeten van mijzelf. Om niet alles perfect te willen doen. Om me meer te ontspannen. Om niet meer zo boos te zijn. Om meer begrip te hebben. Om me kwetsbaarder op te stellen. Om eerlijker te zijn. Om zo nu en dan buiten de lijntjes te kleuren. Om minder waarde te hechten aan de meningen van anderen. Om waardevolle feedback te gebruiken om nog krachtiger te worden. Om voor mezelf op te komen. Om te laten zien wie ik ben. Om mijn mening te geven. Om kritiek te uiten. Om me verder te ontwikkelen. Om mijn dromen na te leven. Om te…

Bij een gezond lichaam, hoort ook een gezonde geest. En ook daar werk ik hard aan. Door een ander soort taalgebruik, zowel tegen anderen maar vooral ook tegen mijzelf. Door het volgen van leuke, interessante, leerzame en inspirerende trainingen en workshops. Door me te laten coachen. Door het lezen van mooie boeken. Door het voeren van goede gesprekken. Door het van me afschrijven in blogs.  

Waar ik ook een energieboost van gekregen heb, is mijn nieuwe “netwerk”. Deze zomer heb ik veel bijzondere mensen leren kennen, waarvan een aantal in korte tijd veel voor me zijn gaan betekenen. Door hen ben ik weer in contact gekomen met andere leuke mensen. Al deze mensen motiveren me. Ze inspireren me. Ze hebben me doen inzien dat ik voornamelijk reageer uit angst, dat ik te lang in mijn comfortzone ben gebleven en dat ik mezelf tegengehouden heb om de dingen te doen die ik leuk vind en die ik wil doen. Ze houden me scherp, ze zetten me aan tot nieuwe dingen en zorgen ervoor dat ik de focus op mijn doel houd. Wat een geschenk, om zulke mensen nu in mijn leven te hebben.

Maar er zijn nog zo veel meer dingen waar ik gelukkig van word. Buiten dit blog wordt het lijstje almaar langer, en langer. Maar ik merk dat ik mijn geluk ineens vooral vind in de kleine dingen, dingen die ik eerst niet zag, niet hoorde, of niet voelde, maar waar ik nu wél ontvankelijk voor ben.

Lieve Christa, dank je wel dat je me even wakker schudde. Dat je me deed realiseren dat ik wel scherp moet blijven, ook al voel ik me nog zo goed. En dat het vooral heel slim is om te weten wat je gelukkig maakt… the Power of Joy!

Nieuwe release: Sandy versie 4.1 vanaf heden beschikbaar

“Met grote vreugde en gepaste trots introduceren wij u de verbeterde versie van Sandy, een unieke creatie welke nu al meer dan 3 decennia meedraait in onze kringen. Na een wat trage en moeizame start gedurende het eerste kwartaal van 2010, kunnen we mededelen dat medio maart het ontwikkelingsproces van het nieuwe exemplaar in gang werd gezet. Vanaf begin juli raakte het proces in een stroomversnelling en kort daarna werden reeds de eerste kleine successen geboekt. Diverse hulpbronnen werden, soms gelijktijdig, ingeschakeld om deze laatste update van Sandy tot een succes te maken. Hierbij werden kosten noch moeite bespaard om een revolutionaire en vooral ongekende wijziging in het programma tot stand te brengen. Inmiddels kunnen wij ook bevestigen dat onze ontwerpteams al weer enige tijd bezig zijn met de voorbereidingen van de lancering van Sandy 4.2, welke aan het eind van dit jaar verwacht wordt. Sandy versie 4.1 is vanaf heden beschikbaar voor alle partijen.”

Voor degenen die mij (nog) niet kennen, zal wellicht duidelijk zijn dat ik in het dagelijks leven veel te maken heb met computers en programmering. Maar let wel, ik ben géén programmeur van beroep. Dat is te zeggen, ik ben géén programmeur van computers.

Maar zijn wij niet allen programmeurs? Van onze eigen computer, onze hersenen, ons brein? Dit is iets waar ik nooit zo bij stil gestaan heb, en wat ik me eerlijk gezegd ook nog niet zo heel lang realiseer. Althans, niet zoals ik dat tegenwoordig doe. Ik weet nu namelijk dat ik de controle heb over mijn denken en doen, dat ik het kan aansturen zoals ik wil en ik het ook kan herprogrammeren als ik dat nodig acht.

In april van dit jaar ben ik begonnen aan een training NLP; Neuro-Linguïstisch Programmeren. Ja inderdaad, je leest het goed: programmeren! Ik vind NLP zelf een grote gereedschapskist vol met handige tools. NLP laat zich voor mij niet heel makkelijk in een paar zinnen omschrijven. Ik kan er namelijk zo veel mee, op verschillende gebieden. Maar in dit verband zou ik het zelf als volgt uitleggen: ieder mens heeft zijn of haar eigen persoonlijke programmering. Deze is tot stand gekomen door invloeden van buitenaf (datgene wat we waarnemen via onze zintuigen) en eveneens gebaseerd op interne denkprocessen (die onder andere ontstaan zijn door onze ervaringen en leermomenten uit het verleden). Hoe iemand beslissingen neemt, communiceert, leert, problemen oplost, is afhankelijk van die programmering. Maar dat wil niet zeggen dat die programmering vaststaat en niet aan te passen is. Met name deze laatste is voor mij een openbaring geweest, een echte eye-opener.

Ik zal een voorbeeld geven van iets waar op dit moment door de ontwerpteams van Sandy dagelijks hard aan gewerkt wordt. Dit deel van Sandy werkte namelijk niet naar behoren, het functioneerde niet goed. Dus was het tijd om hieraan te sleutelen.

Mijn leven heeft lange tijd vooral in het teken gestaan van het niet zelf verantwoording (willen) nemen voor mijn daden, voor mijn gedrag. Ik heb de “schuld” van mijn “falen” bijna altijd buiten mijzelf gezocht.

In de eerste plaats wil ik stil staan bij het feit dat ik “schuld” inmiddels tussen aanhalingstekens heb geplaatst. Dit was namelijk hoe de vorige versie van Sandy over bepaalde zaken dacht, en dan met name wanneer het haar eetproblemen betrof. Het was namelijk de schuld van alles buiten Sandy: verkeerde genen, opvoeding, astma, een overheid die geen hogere belasting heft op etenswaren die niet goed voor je zijn en geen subsidie geeft op gezonde en biologische producten, enz. enz. enz.

Ik accepteer nu dat er dingen zijn die ik niet kan veranderen, zoals bijvoorbeeld mijn verleden. Ik denk dat de dingen zijn zoals ze zijn en dat er een reden is waarom die zijn zoals ze zijn. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik van het verleden kan leren en dat mijn toekomst nog niet helemaal vast ligt. Ik heb een deel ervan zelf in handen. Ik heb de keuze een andere weg in te slaan, of een andere route te volgen. Een andere dan ik in eerste instantie ingeslagen was.

Bovendien realiseer ik me nu ook dat als er andere mensen zijn, zoals bijvoorbeeld een Erica Terpstra, die tientallen kilo’s kunnen verliezen, zelfs op hogere leeftijd, dat ík dat ook kan. Ik neem vanaf nu verantwoording voor mijn eigen gedrag… want zoals het spreekwoord zegt: “Ieder pondje gaat door het mondje”… en er is nooit iemand geweest die een pistool tegen mijn slaap heeft gezet en me gedwongen heeft om maar vooral door te gaan met ongezond eten en snoepen.

In de tweede plaats heb ik “falen” tussen aanhalingstekens geschreven. NLP draait namelijk ook om de kracht - en misschien zelfs macht - van taal (vandaar “Linguïstisch”). Falen, mislukken, stuklopen, tekortschieten… het zijn nou niet bepaald woorden die een mens goed doen. Wanneer je die bewoordingen vaak gebruikt inclusief de negatieve intentie die ermee gepaard gaat, of het nu is tegen jezelf of tegen iemand anders, dan werkt dat niet echt motiverend. Mijn stemmetje sprak mij altijd erg negatief toe. “Stomme trut, dikke koe, je kunt het natuurlijk weer niet, je bakt er niks van, weer een kilo aangekomen, lekker dom, je bent het niet waard, vind je het gek dat je vrienden bij je weglopen…” enz. enz. Dit lijstje met negatieve taal is oneindig lang en heeft erin geresulteerd dat ik veranderde in ongelukkig persoon met wie ik zelf niet bevriend zou willen zijn, iemand die ik in het dagelijks leven zou mijden, iemand met lage trillingen en een negatieve energie om haar heen. En wat ik uitstraalde kreeg ik terug. Want ik merkte steeds vaker dat mensen minder graag in mijn nabijheid wilden zijn.

Dit wilde ik niet langer! Sterker nog: dit had ik ook niet veel langer meer aangekund. Gelukkig heeft NLP mij de benodigde handvatten gegeven om mezelf te herprogrammeren op het gebied van taal, gedrag en intentie. Om dit te bevestigen en kracht bij te zetten heb ik mijn huidige missie omschreven als “SANDY=LIEF”. Ik neem afstand van de mij zó vertrouwde maar negatieve en ongewenste taal- en gedragspatronen en ik plaats hiervoor nieuwe woorden en gedragingen met positieve intenties in de plaats.

“Zo maar?” zul je je afvragen. “Gaat dat zo makkelijk? Is dat niet moeilijk dan?” Nee, je hebt gelijk, ik vind het nog niet zo makkelijk, maar moeilijk is zeker niet het woord dat ik wil gebruiken. Natuurlijk is dit geen proces van een week of een maand. Sommige, negatieve gedragingen, heb je al maanden, zo niet jaren of decennia. Dat is er niet zo 1-2-3 uit. Maar het is mogelijk… dat weet ik nu, dat geloof ik nu. Elke dag leer ik weer, en met elke nieuwe dag word ik me nog bewuster en word ik nog krachtiger dan ik me nu voel. En ja, ik verwacht zo nu en dan een draaikolk in de stromende rivier waarop ik vaar, waardoor ik even wat vaart zal minderen. Maar ik zal nu sneller in staat zijn om uit die werveling te komen en mijn weg te vervolgen. De weg van succes, de weg van ontwikkeling, de weg van liefde, de weg naar een nieuwe update, de volgende versie van Sandy: 4.2!

Mocht je naar aanleiding van mijn blog meer willen weten over NLP, dan raad ik je aan om eens op de website van Robbert Paul de Vries - http://www.roodbaard.nu/ - te kijken of een keer één van zijn workshops “NLP en meer” te bezoeken. Deze maand staan er weer een aantal op de agenda. Hij kan nog veel beter dan ik uitleggen wat NLP allemaal voor je kan doen.

“To blog or not to blog… that’s the question”.

Eigenlijk heb ik al een kleine 10 jaar de stille wens om iets te schrijven. “Dat kan toch?”, hoor ik je denken. “Schrijf lekker in je dagboek voor het slapengaan.” Maar dat is niet precies wat ik bedoel… Bovendien ben ik totaal geen dagboekschrijver; de waarschijnlijk 20 keer dat ik een dagboek begonnen ben in mijn leven, was ik er binnen 2, misschien 3 en hooguit 4 weken al helemaal klaar mee.

Ik begon mijn dagboeken ook meestal als het even niet zo lekker met me ging of op grote keerpunten in mijn leven. Maar als de hectiek van alledag me dan weer inhaalde of als de eerste zonnestralen weer in mijn leven terugkeerden, dan had ik er al snel minder behoefte aan en schreef ik steeds minder frequent totdat het - er speciaal voor aangeschafte - schrift of notitieboek weer onderin een kast verdween.

Nee, ik heb eigenlijk altijd stiekem een boek willen schrijven, al heb ik nog steeds geen idee waarover. Hmmm… dat is niet helemaal waar… ideeën genoeg in feite. Ik kan alleen nog geen keuze maken voor een bepaald onderwerp, ik weet nog niet zo goed hoe ik het wil doen, of wanneer. En, zo realiseer ik me de laatste tijd, er zitten me nog een aantal belemmerende overtuigingen in de weg. Want, … wie zit er in hemelsnaam te wachten op een boek van mij en waar haal ik het idee vandaan dat ik denk te kunnen schrijven?

 

Iemand die schrijft verslindt boeken,… althans volgens de theorie van dat stemmetje in mijn hoofd. Die tettert zo nu en dan, wanneer ik toch weer over mijn schrijfaspiraties begin na te denken, in mijn oren dat ik helemaal niet van lezen hou. En iemand die schrijft, die houdt nu eenmaal van lezen. Tja,…het is inderdaad waar dat ik, na mijn VWO-examen (waarvoor ik in 2 jaar tijd 61 boeken voor 4 talen moest lezen), een hele tijd geen roman meer opengeslagen heb, en ik het even helemaal gehad had met lezen. Maar hoe kom ik erbij dat ik niet van lezen zou houden, dat ik helemaal klaar ben met lezen? Heb ik mezelf in het hokje van “niet-lezer” geplaatst? Overigens heb ik waarschijnlijk nog nooit zoveel boeken gelezen als de laatste 2 jaar. Echt gelezen bedoel ik, want je denkt toch niet dat ik die 61 boeken allemaal heb gelezen, hè? Ik lees nu niet omdat het van een docent moet, maar omdat ik het leuk vind, omdat ik dan even kan ontspannen, omdat ik me dan even iemand anders kan voelen, omdat ik er inspiratie in vind, omdat ik ervan leer, omdat…

Dus… ik ben wel degelijk een lezer.

Goed,… die overtuiging heb ik mezelf inmiddels redelijk eigen gemaakt. Maar dan blèrt dat stemmetje ook nog eens iets anders tegen me. En dat is dat ik nooit een bijzonder goede schrijver ben geweest. Mijn verhalen en opstellen behoorden meestal tot de middenmoot, en veel hoger dan een 6 of 7 haalde ik voor dergelijke schooltaken vrijwel nooit. Nee,… schrijven was nou niet bepaald iets waar ik in uitblonk. Toch heb ik het laatste jaar een aantal keren een compliment in ontvangst mogen nemen over mijn schrijfstijl, over mijn verhalen en zelfs al over mijn tweets. Misschien toch niet zo slecht in schrijven als ik dacht?

Dus… ik ben wel degelijk een schrijver.

Maar dan fluistert dat stemmetje op zachte toon, bijna geniepig en zelfs gemeen, dat ik het helemaal niet waard ben om mijn mening of visie te verkondigen middels welk medium dan ook. “Hou dat nou maar voor je, dan kom je ook niet zo dom over.” Dat stemmetje dat zegt dat het vooral niet de bedoeling is dat ik met mijn hoofd boven het maaiveld uitsteek. Dat stemmetje dat zegt dat ik nergens verstand van heb. Dat stemmetje dat zegt dat ik niets boeiend te melden zou hebben. Dat stemmetje dat zegt dat ik mijn gevoel niet goed onder woorden kan brengen en dat ik mijn tijd beter kan besteden dan toch een poging te wagen. Dat stemmetje dat…

De laatste maanden besteed ik veel tijd, energie en aandacht aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb. En gelukkig maar, want het zou jammer zijn als er niets meer te leren en te ontwikkelen zou zijn. Want leergierig, dat ben ik in ieder geval altijd geweest.

Desalniettemin, heb ik de afgelopen tijd reeds tal van dingen geleerd waar ik ook al echt iets mee kan. Onder andere hoe ik dat stemmetje verzoek om uit mijn hoofd te gaan of hoe ik haar (ja: het is een vrouwspersoon) volumeknopje zachter kan zetten. Ook leer ik hoe ik die overtuigingen, die je zo kunnen belemmeren, weg kan nemen, bij anderen maar ook bij mijzelf.

Dus… ik mag wel degelijk mijn visie op de wereld uiten!

Maar één van de belangrijkste dingen die ik wilde delen, en welke een directe aanleiding is geweest voor het schrijven van mijn eerste blog, is een advies welke een paar dagen geleden voor de zoveelste keer hard bij me binnenkwam: “Maak je plan, onderneem actie, doe wat je leuk vindt, en je zult er gelukkiger van worden!”

En zeg nou eerlijk: wie wil dat nou niet?