Eigenlijk heb ik al een kleine 10 jaar de stille wens om iets te schrijven. “Dat kan toch?”, hoor ik je denken. “Schrijf lekker in je dagboek voor het slapengaan.” Maar dat is niet precies wat ik bedoel… Bovendien ben ik totaal geen dagboekschrijver; de waarschijnlijk 20 keer dat ik een dagboek begonnen ben in mijn leven, was ik er binnen 2, misschien 3 en hooguit 4 weken al helemaal klaar mee.
Ik begon mijn dagboeken ook meestal als het even niet zo lekker met me ging of op grote keerpunten in mijn leven. Maar als de hectiek van alledag me dan weer inhaalde of als de eerste zonnestralen weer in mijn leven terugkeerden, dan had ik er al snel minder behoefte aan en schreef ik steeds minder frequent totdat het - er speciaal voor aangeschafte - schrift of notitieboek weer onderin een kast verdween.
Nee, ik heb eigenlijk altijd stiekem een boek willen schrijven, al heb ik nog steeds geen idee waarover. Hmmm… dat is niet helemaal waar… ideeën genoeg in feite. Ik kan alleen nog geen keuze maken voor een bepaald onderwerp, ik weet nog niet zo goed hoe ik het wil doen, of wanneer. En, zo realiseer ik me de laatste tijd, er zitten me nog een aantal belemmerende overtuigingen in de weg. Want, … wie zit er in hemelsnaam te wachten op een boek van mij en waar haal ik het idee vandaan dat ik denk te kunnen schrijven?
Iemand die schrijft verslindt boeken,… althans volgens de theorie van dat stemmetje in mijn hoofd. Die tettert zo nu en dan, wanneer ik toch weer over mijn schrijfaspiraties begin na te denken, in mijn oren dat ik helemaal niet van lezen hou. En iemand die schrijft, die houdt nu eenmaal van lezen. Tja,…het is inderdaad waar dat ik, na mijn VWO-examen (waarvoor ik in 2 jaar tijd 61 boeken voor 4 talen moest lezen), een hele tijd geen roman meer opengeslagen heb, en ik het even helemaal gehad had met lezen. Maar hoe kom ik erbij dat ik niet van lezen zou houden, dat ik helemaal klaar ben met lezen? Heb ik mezelf in het hokje van “niet-lezer” geplaatst? Overigens heb ik waarschijnlijk nog nooit zoveel boeken gelezen als de laatste 2 jaar. Echt gelezen bedoel ik, want je denkt toch niet dat ik die 61 boeken allemaal heb gelezen, hè? Ik lees nu niet omdat het van een docent moet, maar omdat ik het leuk vind, omdat ik dan even kan ontspannen, omdat ik me dan even iemand anders kan voelen, omdat ik er inspiratie in vind, omdat ik ervan leer, omdat…
Dus… ik ben wel degelijk een lezer.
Goed,… die overtuiging heb ik mezelf inmiddels redelijk eigen gemaakt. Maar dan blèrt dat stemmetje ook nog eens iets anders tegen me. En dat is dat ik nooit een bijzonder goede schrijver ben geweest. Mijn verhalen en opstellen behoorden meestal tot de middenmoot, en veel hoger dan een 6 of 7 haalde ik voor dergelijke schooltaken vrijwel nooit. Nee,… schrijven was nou niet bepaald iets waar ik in uitblonk. Toch heb ik het laatste jaar een aantal keren een compliment in ontvangst mogen nemen over mijn schrijfstijl, over mijn verhalen en zelfs al over mijn tweets. Misschien toch niet zo slecht in schrijven als ik dacht?
Dus… ik ben wel degelijk een schrijver.
Maar dan fluistert dat stemmetje op zachte toon, bijna geniepig en zelfs gemeen, dat ik het helemaal niet waard ben om mijn mening of visie te verkondigen middels welk medium dan ook. “Hou dat nou maar voor je, dan kom je ook niet zo dom over.” Dat stemmetje dat zegt dat het vooral niet de bedoeling is dat ik met mijn hoofd boven het maaiveld uitsteek. Dat stemmetje dat zegt dat ik nergens verstand van heb. Dat stemmetje dat zegt dat ik niets boeiend te melden zou hebben. Dat stemmetje dat zegt dat ik mijn gevoel niet goed onder woorden kan brengen en dat ik mijn tijd beter kan besteden dan toch een poging te wagen. Dat stemmetje dat…
De laatste maanden besteed ik veel tijd, energie en aandacht aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb. En gelukkig maar, want het zou jammer zijn als er niets meer te leren en te ontwikkelen zou zijn. Want leergierig, dat ben ik in ieder geval altijd geweest.
Desalniettemin, heb ik de afgelopen tijd reeds tal van dingen geleerd waar ik ook al echt iets mee kan. Onder andere hoe ik dat stemmetje verzoek om uit mijn hoofd te gaan of hoe ik haar (ja: het is een vrouwspersoon) volumeknopje zachter kan zetten. Ook leer ik hoe ik die overtuigingen, die je zo kunnen belemmeren, weg kan nemen, bij anderen maar ook bij mijzelf.
Dus… ik mag wel degelijk mijn visie op de wereld uiten!
Maar één van de belangrijkste dingen die ik wilde delen, en welke een directe aanleiding is geweest voor het schrijven van mijn eerste blog, is een advies welke een paar dagen geleden voor de zoveelste keer hard bij me binnenkwam: “Maak je plan, onderneem actie, doe wat je leuk vindt, en je zult er gelukkiger van worden!”
En zeg nou eerlijk: wie wil dat nou niet?
