Maandagochtend, half 6. Na een heel onrustige en korte nacht, met maar weinig slaap, kan ik eigenlijk maar één ding: schrijven! Ja inderdaad, een deel van mij zou graag weer in bed kruipen en nog even 2 uurtjes slaap pakken. Maar er overheerst iets anders. Er moet het een en ander uit mijn systeem. Ik heb het gevoel dat ik uit elkaar knap als ik dat niet doe. Ik had nooit kunnen bedenken dat schrijven dé manier zou zijn voor mij om dit te doen. Sterker nog, ik had nooit gedacht dat ik zo sterk de behoefte zou hebben om dit met anderen te delen.
Afgelopen weekend was de meest intense, mooiste, krachtigste, meest heldere en liefdevolle ervaring uit mijn leven! Woorden zijn ontoereikend. Hoe zet ik dit in hemelsnaam op papier, met alle emoties en gevoelens die zich op dit moment in mijn lichaam manifesteren?
Gisteren was het “graduation day” van de NLP… en meer opleiding die ik het afgelopen half jaar gevolgd heb. Met prachtige, voor mij nog niet nader te herhalen woorden, heb ik aan het eind van de dag mijn certificaat NLP Practitioner in ontvangst mogen nemen. Die heb ik niet zonder slag of stoot gekregen. Ik heb het afgelopen half jaar echt alles gegeven en heel hard gewerkt om deze opleiding met goed gevolg af te ronden. En voor het eerst in mijn leven niet voor dat papiertje. Niet voor dat certificaat. Leuk voor de buitenwereld, waardeloos voor mij. Waardeloos omdat zo’n A4-tje niet in de verste verte kan beschrijven hoe veel ik geleerd heb, hoe ik gegroeid ben en welke ontwikkeling ik doorgemaakt heb. Meer ontwikkeling en meer groei dan na 6 jaar VWO, een jaar buitenland, 4 jaar HBO en nog een haast ontelbaar rijtje andere trainingen en opleidingen die ik in mijn relatief korte leven doorlopen heb. De pakweg 10 diploma’s in mijn bezit (en nee, ik tel geen zwemdiploma’s of veterstrikdiploma’s mee) kunnen wat mij betreft regelrecht de prullenbak in. Die diploma’s zijn nog waardelozer gebleken. (Kloennk! Nieuw inzicht, wat gisteren een aantal vrienden me hebben proberen bij te brengen! Lieverds, hij is geland nu! Waar een beetje schrijven al niet goed voor is?!)
Ik had niet verwacht dat er dit weekend nog zo veel kwartjes zouden vallen, dat ik nog zo veel inzichten zou krijgen, dat er nog zoveel meer uit de opleiding gehaald zou kunnen worden. Maar het is net alsof het smalle gedeelte van een zandloper ineens veel wijder is geworden. En dat het zand, wat zich nog bovenin bevond, met een noodgang naar beneden gelazerd is dit weekend. Sluizen open, hek van de dam, connecting the dots … genoeg metaforen!
Zaterdagavond kreeg ik ineens een ingeving. Een drang om iets te doen. Een dringende behoefte die ik, met moeite, nog tot zondagmiddag heb weten te beheersen. Het was tijd om voor eens en voor altijd met mijn verleden te rekenen. En dat had ik thuis kunnen doen, die avond, alleen… hoewel, er was geen hamer in huis. Ik koos er echter voor om dat met de 12 mensen met wie ik zo’n intense, mooie band heb gekregen sinds april, te delen. Hoe verder de tijd vorderde, hoe nodiger ik het vond om dat op dat moment te doen. De gelegenheid was, al zeg ik het zelf, perfect! Ik was er klaar voor!
Want op de vraag van Robbert, hoe ik vanaf nu dat verschil dan zou gaan maken, wat mijn commitment aan mijzelf was voor de toekomst, kon ik alleen maar antwoorden met de actie die ik toen genomen heb: het beeldje van de dikke vrouw aan diggelen slaan! Het beeldje dat gepromoot is door artsen, verpleegkundigen en “lotgenoten” (excusez le mot, maar wat een KUTwoord) als steuntje in de rug. Ik kook van binnen, ik ben zo ongelooflijk kwaad om dit beeldje, op dit beeldje en alles wat het vertegenwoordigt. Dit beeldje dat staat voor “away from” in plaats van “towards to”. De dame die het heeft ontworpen en laten maken moedigde mij, en vele anderen, aan om het in het zicht te zetten, op je dressoir of naast de tv. Zodat je elke dag tegen jezelf zou kunnen zeggen “Zo nooit meer!” Tot mijn schrik stond het niet op die plekken. Na een zoektocht van een klein kwartier, bleek dat ik het zelfs naar mijn slaapkamer had verhuisd, zodat het lekker de hele nacht de tijd had om op mijn onderbewuste in te werken. Het zat inderdaad in mijn hele systeem. Elke vezel, elk gevoel in mijn lijf was alleen nog maar bezig met “away from”. Feit is dat ik al héél lang “away from” ben, maar ik kwam nauwelijks dichter bij mijn doel. Het beeldje stond symbool voor de oude Sandy, de Sandy die gefocust was op “away from”. De nieuwe Sandy, of liever gezegd de echte Sandy heeft haar focus op de toekomst gericht. En daarbij past het beeldje van de dikke vrouw niet meer! Dus ze moest eraan. Voor de hele groep heb ik afgerekend met “the fat bitch”. Begeleid door wat oerkreten heb ik er met een grote hamer op los geslagen totdat er niet veel meer van over was, onder het bemoedigende geroep van de lieve groep mensen om heen. Het volgende zegt genoeg: “You go girl, you killed the fat bitch!!!”
Zondag 26 september 2010 was een prachtige dag. Het was de dag waarop de vervroegde release Sandy 4.2 uit kwam. Het was een dankbare dag vol met complimenten voor elkaar, vol liefde en kwetsbaarheid en ongelooflijk veel mooie warme energie. Ik heb zo specifiek als ik maar kon iedereen bedankt. Een gedeelte uit de brief die ik aan Robbert schreef wil ik tot slot met jullie delen:
En terwijl ik dit schrijf, dit dankwoord aan jou, is er een grote spiegel met een prachtige, zilveren ornamentenlijst in mijn beeld geschoven. Zo één die ik graag zou willen hebben. Een spiegel waarin ik mijzelf helemaal kan zien, in vol ornaat, van top tot teen. Want al is mijn dank aan jou nog zo groot, ik kies er op dit moment ook voor om mezelf dankbaar te zijn. Ik heb in maart voor jou gekozen, maar belangrijker nog is dat ik in maart voor mezelf heb gekozen. Alles waarvoor ik jou dankbaar ben, alles wat ik in deze brief opgekrabbeld heb, ben ik mijzelf dankbaar! Het is het mooiste cadeau dat ik me ooit had kunnen schenken, dus…
Bedankt Sandy! Dank je wel!
